Istnieje większe prawdopodobieństwo, że oprogramowanie będzie się błędnie zachowywać dla wartości na krawędziach klas równoważności niż w ich środku, więc testowanie tych obszarów najprawdopodobniej wykryje błędy. Minimum i maksimum klasy równoważności to jej wartości brzegowe. Wartość brzegowa poprawnego przedziału jest nazywana poprawną wartością brzegową, a wartość brzegowa niepoprawnego przedziału – niepoprawną wartością brzegową. Testy można zaprojektować tak, żeby pokrywały zarówno poprawne jak i niepoprawne wartości brzegowe. Podczas projektowania testów tworzy się przypadek testowy dla każdej wartości brzegowej.

Analiza wartości brzegowych może zostać zastosowana na każdym poziomie testowania. Jest ona stosunkowo łatwa w użyciu i daje duże możliwości wykrywania usterek. Szczegółowa specyfikacja jest pomocna w znajdowaniu interesujących wartości brzegowych.

Technika ta jest często uważana za rozwinięcie techniki podziału na klasy równoważności lub innych technik czarnoskrzynkowych. Może być użyta dla klas równoważności wartości wprowadzanych przez interfejs użytkownika jak również, na przykład, dla przedziałów czasowych (np. time outów, wymagań na szybkość przetwarzania transakcji) lub zakresów tablic (np. rozmiar tablicy ma być 256×256).