1. Strona główna
  2. Sylabus poziomu podstawowego ISTQB 2018 (wersja 1.01)
  3. 4. Techniki testowania
  4. 4.2. Czarnoskrzynkowe techniki testowania
  5. 4.2.5. Testowanie oparte na przypadkach użycia

4.2.5. Testowanie oparte na przypadkach użycia

Testy można wyprowadzać z przypadków użycia (opisujących interakcję z elementami oprogramowania), weryfikując wymagania dla funkcjonalności reprezentowanych przez te przypadki. Z przypadkami użycia związane są pojęcia „aktorów” (tj. użytkowników, urządzeń zewnętrznych bądź innych modułów lub systemów) oraz „podmiotów” (moduł lub system, do którego przypadek użycia jest zastosowany).

Każdy przypadek użycia określa konkretne działanie (zachowanie), które podmiot może wykonywać we współpracy z jednym lub kilkoma aktorami (UML 2.5.1 2017). Przypadki użycia można opisywać w kategoriach interakcji i działań, warunków wstępnych bądź warunków wyjściowych, a jeśli wymagają tego okoliczności — również w języku naturalnym. Interakcje między aktorami a podmiotem mogą powodować zmianę stanu podmiotu. Do odwzorowywania takich interakcji można użyć graficznych modeli przepływów pracy (ang. workflow), diagramów aktywności lub modeli procesów biznesowych.

Przypadek użycia może obejmować potencjalne odmiany podstawowego zachowania, zachowania wyjątkowe i mechanizmy obsługi błędów (odpowiedź systemu i ewentualnie odtworzenie go po wystąpieniu awarii wynikającej z pomyłki, defektu w aplikacji lub błędu komunikacji np. skutkującego komunikatem błędu). Testy projektuje się tak, aby umożliwiały sprawdzenie wszystkich zdefiniowanych zachowań (tj. zachowania podstawowego, wyjątkowego — zwanego też alternatywnym — oraz obsługę błędów). Pokrycie można mierzyć procentowo jako iloraz liczby przetestowanych zachowań przypadków użycia przez łączną liczbę zachowań przypadków użycia.

Więcej informacji na temat kryteriów pokrycia dotyczących testowania opartego na przypadkach użycia można znaleźć w [ISTQB® ATA], a także w [Roman 2015].