1. Strona główna
  2. Sylabus poziomu podstawowego ISTQB 2018 (wersja 1.01)
  3. 2. Testowanie w cyklu życia oprogramowania
  4. 2.3. Typy testów
  5. 2.3.3. Testowanie białoskrzynkowe

2.3.3. Testowanie białoskrzynkowe

W przypadku testowania białoskrzynkowego warunki testowe wyprowadza się na podstawie struktury wewnętrznej lub implementacji danego systemu. Struktura wewnętrzna może obejmować kod, architekturę, przepływy pracy i/lub przepływy danych w obrębie systemu (patrz podrozdział 4.3.).

Staranność testowania białoskrzynkowego można zmierzyć na podstawie pokrycia strukturalnego. Termin „pokrycie strukturalne” oznacza stopień, w jakim został przetestowany określony typ elementu strukturalnego, wyrażony jako procent elementów danego typu pokrytych przez testy.

Na poziomie testowania modułów pokrycie kodu określa się na podstawie procentowej części kodu danego modułu, która została przetestowana. Wartość tę można mierzyć w kategoriach różnych aspektów kodu (przedmiotów pokrycia), takich jak procent instrukcji wykonywalnych lub procent wyników decyzji przetestowanych w danym module. Powyższe rodzaje pokrycia nazywa się zbiorczo pokryciem kodu. Na poziomie testowania integracji modułów, testowanie białoskrzynkowe może odbywać się na podstawie architektury systemu (np. interfejsów między modułami), a pokrycie strukturalne może być mierzone w kategoriach procentowego udziału przetestowanych interfejsów.

Do projektowania i wykonywania testów białoskrzynkowych mogą być potrzebne specjalne umiejętności lub specjalna wiedza, np.: znajomość struktury kodu (umożliwiająca np. użycie narzędzi do pomiaru pokrycia kodu), wiedza o sposobie przechowywania danych (pozwalająca np. ocenić zapytania do baz danych) bądź sposób korzystania z narzędzi do pomiaru pokrycia i poprawnego interpretowania generowanych przez nie rezultatów.