Testowanie statyczne i testowanie dynamiczne mogą mieć te same cele (patrz p. 1.1.1.), takie jak dokonywanie oceny jakości produktów pracy czy jak najwcześniejsze identyfikowanie defektów.
Czynności te uzupełniają się wzajemnie, ponieważ umożliwiają wykrywanie różnych typów defektów. Główna różnica pomiędzy testowaniem statycznym a dynamicznych polega na tym, że testowanie statyczne pozwala wykryć defekty bezpośrednio w produktach pracy, a nie na podstawie spowodowanych przez te defekty awarii zidentyfikowanych podczas uruchamiania oprogramowania. Zdarza się, że defekt w produkcie pracy pozostaje przez bardzo długi czas ukryty, ponieważ nie powoduje awarii. Ścieżka, na której się on znajduje, może być rzadko testowana lub trudno dostępna, przez co nie będzie łatwo zaprojektować i wykonać test dynamiczny, który go wykryje. Testowanie statyczne może znaleźć defekt przy znacznie mniejszym nakładzie pracy.
Kolejna różnica pomiędzy opisanymi powyżej rodzajami testów polega na tym, że testowanie statyczne może być wykorzystywane do zwiększania spójności i wewnętrznej jakości produktów pracy, natomiast testowanie dynamiczne koncentruje się głównie na widocznych z zewnątrz zachowaniach systemu/oprogramowania.
Przykładami typowych defektów, które są łatwiejsze i tańsze do wykrycia oraz usunięcia przy zastosowaniu metody testowania statycznego (niż przy użyciu metody testowania dynamicznego), są między innymi:
- defekty w wymaganiach (takie jak: niespójności, niejednoznaczności, opuszczenia, nieścisłości, przeoczenia, wewnętrzne sprzeczności czy też elementy nadmiarowe w wymaganiach);
- defekty w projekcie (np. nieefektywne algorytmy lub struktury baz danych, wysoki stopień sprzężenia (ang. coupling) czy mała spójność (ang. cohesion);
- defekty w kodzie (np. zmienne z niezdefiniowanymi wartościami, zmienne zadeklarowane — lecz nigdy nie używane, niedostępny (martwy) kod, powielony kod);
- odchylenia od standardów (np. brak zgodności ze standardami tworzenia kodu);
- niepoprawne specyfikacje interfejsów (np. użycie różnych jednostek miary w systemie wywołującym i systemie wywoływanym);
- wrażliwości zabezpieczeń (np. podatność na przepełnienie bufora);
- luki lub nieścisłości w zakresie śledzenia powiązań lub pokrycia (np. brak testów odpowiadających kryteriom akceptacji).
Ponadto tylko testowanie statyczne umożliwia wykrycie większości typów defektów związanych z utrzymywalnością (takich jak: nieprawidłowa modularyzacja, niski poziom ponownego wykorzystania modułów czy występowanie kodu, który trudno jest analizować i modyfikować bez wprowadzania nowych defektów).