Modele cyklu życia oprogramowania należy dobierać i dopasowywać do kontekstu wynikającego z charakterystyki projektu i produktu. W związku z tym w procesie wyboru i dostosowania odpowiedniego do potrzeb projektu modelu należy wziąć pod uwagę: cel projektu, typ wytwarzanego produktu, priorytety biznesowe (takie jak czas wprowadzenia produktu na rynek) i zidentyfikowane czynniki ryzyka produktowego i projektowego. Przykładem może być wytwarzanie i testowanie wewnętrznego systemu administracyjnego o niewielkim znaczeniu, które powinno przebiegać inaczej niż wytwarzanie i testowanie systemu krytycznego ze względów bezpieczeństwa takiego jak układ sterowania hamulcami w samochodzie. Innym przykładem może być sytuacja, w której kwestie organizacyjne i kulturowe mogą utrudniać komunikację pomiędzy członkami zespołu, co może skutkować spowolnieniem wytwarzania oprogramowania w modelu iteracyjnym.
W zależności od kontekstu projektu, konieczne może okazać się połączenie lub reorganizacja niektórych poziomów testów i/lub czynności testowych. W przypadku integracji oprogramowania do powszechnej sprzedaży (ang. Commercial off-the shelf — COTS) z większym systemem nabywca może wykonywać testy współdziałania na poziomie testowania integracji systemów (np. w zakresie integracji z infrastrukturą i innymi systemami) oraz na poziomie testowania akceptacyjnego (testowanie funkcjonalne i niefunkcjonalne wraz z testowaniem akceptacyjnym przez użytkownika i produkcyjnymi testami akceptacyjnymi). Poziomy testów zostały dokładnie opisane w podrozdziale 2.2., a typy testów – w podrozdziale 2.3.
Różne modele cyklu życia oprogramowania można łączyć ze sobą. Przykładem może być zastosowanie modelu V do wytwarzania i testowania systemów back-endowych i ich integracji oraz modelu zwinnego do wytwarzania i testowania interfejsu użytkownika i funkcjonalności dostępnej dla użytkowników. Innym wariantem łączenia różnych modeli jest zastosowanie modelu prototypowania na wczesnym etapie projektu, a następnie zastąpienie go modelem przyrostowym po zakończeniu fazy eksperymentalnej.
W przypadku systemów związanych z Internetem rzeczy (ang. Internet of Things — IoT), które składają się z wielu różnych obiektów takich jak: urządzenia, produkty i usługi, w odniesieniu do poszczególnych obiektów stosuje się zwykle oddzielne modele cyklu życia. Stanowi to duże wyzwanie — zwłaszcza w zakresie wytwarzania poszczególnych wersji systemów IoT. Ponadto w przypadku powyższych obiektów większy nacisk kładzie się na późniejsze etapy cyklu życia oprogramowania, już po wprowadzeniu obiektów na produkcję (np. na fazy: produkcyjną, aktualizacji i wycofania z użytku).