1. Strona główna
  2. Sylabus poziomu podstawowego ISTQB 2018 (wersja 1.01)
  3. 4. Techniki testowania
  4. 4.2. Czarnoskrzynkowe techniki testowania
  5. 4.2.1. Podział na klasy równoważności

4.2.1. Podział na klasy równoważności

Technika podziału na klasy równoważności polega na dzieleniu danych na grupy (zwane klasami równoważności lub klasami abstrakcji) w taki sposób, aby każda grupa zawierała elementy, które z założenia mają być przetwarzane w ten sam sposób (zobacz [Kaner 2013] i [Jorgensen 2014], a
także [Roman 2015]).

Klasy równoważności można wyznaczać zarówno dla wartości poprawnych, jak i dla wartości niepoprawnych:

  • wartości poprawne to wartości, które powinny zostać zaakceptowane przez moduł lub system, a zawierająca je klasa równoważności nosi nazwę „poprawnej klasy równoważności”;
  • wartości niepoprawne to wartości, które moduł lub system powinien odrzucić, a zawierająca je klasa równoważności to „niepoprawna klasa równoważności”;
  • klasy można identyfikować w odniesieniu do wszelkich elementów danych, które są związane z przedmiotem testów, takich jak: dane wejściowe, dane wyjściowe, wartości wewnętrzne bądź wartości zależne od czasu (np. występujące przed zdarzeniem lub po zdarzeniu), a także w odniesieniu do parametrów interfejsu (np. integrowanych modułów testowanych w ramach testowania integracyjnego);
  • każdą klasę można w razie potrzeby podzielić na podklasy;
  • każda wartość musi należeć do jednej i tylko jednej klasy równoważności;
  • jeśli w przypadkach testowych są stosowane niepoprawne klasy równoważności, należy je testować indywidualnie (tzn. nie należy ich łączyć z innymi niepoprawnymi klasami równoważności3), aby uniknąć zamaskowania awarii. Maskowanie awarii może mieć miejsce, gdy w tej samej chwili występuje kilka awarii, ale tylko jedna jest widoczna, przez co pozostałe awarie pozostają niewykryte.

Warunkiem uzyskania stuprocentowego pokrycia przy korzystaniu z tej techniki jest pokrycie przez przypadki testowe wszystkich identyfikowanych klas równoważności (włączając niepoprawne klasy równoważności), co wymaga wybrania do testów co najmniej jednej wartości z każdej klasy. Pokrycie mierzy się jako iloraz liczby klas równoważności przetestowanych przy użyciu co najmniej jednej wartości przez łączną liczbę zdefiniowanych klas równoważności i zazwyczaj wyrażane jest w procentach. Podział na klasy równoważności można stosować na wszystkich poziomach testów.


3 Niniejszy fragment sylabusa dotyczy sytuacji, w której przypadek testowy zawiera rozważane jednocześnie wartości z kilku klas równoważności pochodzących z różnych podziałów jednej lub kilku dziedzin (przyp. tłum.)