Testowanie instalowalności przeprowadza się na oprogramowaniu z wykorzystaniem procedur używanych do jego zainstalowania w docelowym środowisku. Może to, na przykład, obejmować oprogramowanie przeznaczone do zainstalowania systemu operacyjnego na procesorze albo kreator instalacji używany do zainstalowania produktu na stacji roboczej.

Typowymi celami testowania instalowalności są:

• Sprawdzenie, czy oprogramowanie może zostać pomyślnie zainstalowane po zastosowaniu instrukcji podanych w podręczniku instalacji (łącznie z uruchomieniem ewentualnych skryptów instalacyjnych) lub za pomocą kreatora instalacji. Obejmuje to również sprawdzenie opcji instalacji dla różnych konfiguracji programowo/sprzętowych i różnych stopni instalacji (np. instalacji początkowej i aktualizacji).
• Sprawdzenie, czy błędy występujące podczas instalacji (np. błąd ładowania konkretnej biblioteki DLL) są obsługiwane poprawnie przez oprogramowanie instalacyjne i czy system nie jest pozostawiany w stanie niezdefiniowanym (np. z oprogramowaniem częściowo zainstalowanym albo w niepoprawnej konfiguracji).
• Przetestowanie możliwości wykonania częściowej instalacji lub deinstalacji.
• Przetestowanie, czy kreator instalacji jest w stanie zidentyfikować niepoprawne platformy sprzętowe i konfiguracje systemu operacyjnego.
• Sprawdzenie, czy proces instalacji może zostać zakończony w podanym czasie lub w ramach założonej liczby kroków.
• Sprawdzenie, czy można pomyślnie przejść na starszą wersję oprogramowania lub je odinstalować.

Po instalacji wykonuje się zwykle testowanie funkcjonalności w celu wykrycia ewentualnych usterek powstałych podczas instalacji (np. niepoprawnych konfiguracji i braku dostępności funkcji). Zwykle równolegle z testowaniem instalowalności prowadzone jest testowanie użyteczności, na przykład w celu sprawdzenia, czy użytkownicy otrzymują podczas instalacji zrozumiałe instrukcje, odpowiedzi i komunikaty o błędach.