Istnieją różne sposoby zastosowania analizy statycznej do poprawy pielęgnowalności kodu, architektury i stron internetowych.
Źle napisany, nieskomentowany i nieustrukturyzowany kod jest trudniejszy w utrzymaniu. Odnalezienie i przeanalizowanie defektów w kodzie wymaga od programistów większego nakładu pracy, a dodanie nowej funkcji może wiązać się z wprowadzeniem do kodu kolejnych defektów.
Analiza statyczna wspomagana odpowiednim narzędziem pozwala poprawić pielęgnowalność kodu dzięki weryfikacji zgodności ze standardami i wytycznymi dotyczącymi kodowania. Te standardy i wytyczne opisują wymagane procedury tworzenia kodu, m.in. konwencje nazewnictwa, sposób komentowania, zasady tworzenia wcięć w tekście i podział kodu na moduły. Narzędzia do analizy statycznej zwykle zgłaszają ostrzeżenia, a nie błędy, w tym także w sytuacji, gdy kod jest poprawny pod względem składniowym.
Modułowa konstrukcja zwykle pozwala poprawić jakość kodu. Narzędzia do analizy statycznej ułatwiają tworzenie kodu modułowego w następujący sposób:
- Wyszukują powtarzający się kod. Takie fragmenty kodu potencjalnie nadają się do refaktoryzacji i przekształcenia w moduły (chociaż narzut związany z wywołaniami modułów w czasie wykonania może stanowić problem w przypadku systemów czasu rzeczywistego).
- Obliczają metryki, które są przydatnymi wskaźnikami podziału kodu na moduły, między innymi zależność i spójność kodu. System odznaczający się dobrą pielęgnowalnością na ogół ma niski wskaźnik zależności (czyli stopnia powiązania modułów z innymi modułami w czasie wykonywania) i wysoki wskaźnik spójności (określającej stopień, w jakim moduły są samodzielne i przeznaczone do realizacji jednego zadania).
- Wskazują w kodzie obiektowym miejsca, w których klasy nadrzędne są widoczne dla obiektów pochodnych w zbyt dużym lub zbyt małym zakresie.
- Wskazują obszary kodu lub architektury odznaczające się dużą złożonością strukturalną, co zwykle wiąże się ze zmniejszeniem stopnia pielęgnowalności i wzrostem prawdopodobieństwa występowania usterek. Wytyczne mogą określać dopuszczalne poziomy złożoności cyklomatycznej (patrz punkt 3.2.1), tak aby kod był tworzony w sposób modułowy w celu zwiększenia łatwości jego utrzymania i w celu zapobiegania powstawaniu defektów. Fragmenty kodu o dużej złożoności cyklomatycznej potencjalnie nadają się do podziału na moduły.
Narzędzia do analizy statycznej mogą również służyć do pielęgnowania serwisu internetowego. W takim wypadku należy sprawdzać, czy drzewo struktury serwisu jest zrównoważone i czy nie występują nieprawidłowości, które mogą prowadzić do:
- zwiększenia stopnia trudności zadań związanych z testowaniem,
- zwiększenia nakładu pracy związanego z pielęgnowaniem serwisu,
- utrudnień w nawigacji dla użytkowników.